Brzegi Wyspy Franklina opuściliśmy w nocy z wtorku na środę. Wiatry pozwoliły nam pożeglować w stronę Zatoki Terra Nova. Z map lodowych wynikało, że możemy spodziewać się tam dużo lodu na wejściu, jednak postanowiliśmy spróbować. Terra Nova jest zatoką do której rzadko blokowany jest dostęp dzięki lodowcowi Drygalskiego, który chroni zatokę od południa, poprzez wytłumienie prądu niosącego lód na północ. Nad ranem na horyzoncie pojawiły się masywy górskie oplatające Terra Nova. Gdy zbliżyliśmy się do zatoki, dostrzegliśmy szeroki pas lodu, który tworzył skuteczną barierę. Lód wydawał się gruby i twardy, a dodatkowo rozkołysany był przez falę. Nie byłoby rozsądnym przebijać się przez taką przeszkodę, dlatego Mariusz postanowił popłynąć na północ i poszukać przejścia. Zgodnie z oczekiwaniami, tuż przy północnym krańcu Terra Nova dotarliśmy do końca paku i obraliśmy kurs ku lądowi. Przez cały dzień towarzyszył nam silny wiatr i dopiero blisko brzegu, przy Cape Washington, na chwilę uspokoił się. Wykorzystaliśmy ten czas na rozrefowanie żagli i manewry wśród gór lodowych. Na wodzie znalazł się ponton z ekipą filmowo-zdjęciową. Chwila ciszy trwała krótko, ale udało się zrobić kilka zdjęć (ja aż 1050 razy nacisnęłam na spust…). Krajobrazy były obłędne, a to tego aura wspaniała – słońce i rewelacyjna przejrzystość powietrza. Byliśmy blisko wodnej granicy obszaru chronionego, z uwagi na dużą kolonię pingwinów cesarskich. Niestety nawet jeden osobnik nie pojawił się na horyzoncie.
Gdy wiatr zaczął tężeć podciągnęliśmy ponton, zrefowaliśmy żagle i obraliśmy kurs na południowy-wschód – do wnętrza Zatoki Terra Nova. . Planowaliśmy odwiedziny włoskiej stacji badawczej. Jednak im bliżej byliśmy celu, tym wiatr stawał się silniejszy. Prognoza zapowiadała na tym niewielkim odcinku silne wiatry i to wiejące przez kolejnych kilka dni. Wytworzyła się tu niespotykana dysza z wiatrem powyżej 40 węzłów. Mariusz analizując historyczne dane dotyczące pogody w Terra Nova, spotkał się z informacjami, iż latem nie wieje tu więcej niż 20 węzłów i nie ma lodu. Podczas naszej wizyty (a raczej próby dostania się do Zatoki, warunki były zgoła inne – ponad 45 węzłów wiatru i lód. Prognoza zapowiada takie warunki na kolejne 4 dni. Mariusz postanowił nie zmagać się niepotrzebnie z lodem, silnym wiatrem i zafalowaniem, które najprawdopodobniej uniemożliwiłoby nam zejście na ląd, więc po nierównej walce zawróciliśmy na północ. Naszym kolejnym celem jest Wyspa Coulmana. Jej północny kraniec jest domem dla pingwinów cesarskich. Wciąż mamy nadzieję spotkać przedstawicieli tego gatunku. Ale i tu lodu niestety nie brakuje. Jesteśmy coraz bardziej pewni, że Wyspa Franklina mogła być naszym jedynym twardym lądem podczas naszego całego pobytu.