Mariusz:
W Milford Sound moglibyśmy spędzić jeszcze kilka dni. Ale czas nie jest z gumy i chcąc odwiedzić jeszcze kilka innych fiordów musieliśmy się ruszyć. W nieubłagalnym tempie zbliżały się urodziny Hani, już piąte spędzane na Katharsis II. Silny przeciwny wiatr, który wiał w sobotę miał uciszyć się na tyle w niedzielę, że postanowiliśmy popłynąć do oddalonego o około 50 mil George Sound. Wybór na niego padł z uwagi na dobrze osłonięte kotwicowisko, które dawało nam nadzieję na spokojne celebrowanie Hani urodzin. W fiordach wiatr potrafi wzmagać się o kilkanaście węzłów, w stosunku do tego wiejącego na otwartym morzu. Przy 30 węzłach na zewnątrz, wewnątrz robi się wtedy ponad 40. Kilka fiordów ma na szczęście na tyle głębokie wnęki, że można w nich przeczekać każdy sztorm.
Poczekaliśmy na wysoką wodę i o 1300 podnieśliśmy kotwicę. Po przejściu płytkiego wyjścia z Deep Water Basin uderzył nas 27 węzłowy wiatr. Wiał on jednak tylko w fiordzie i po wyjściu na otwarte morze okazało się, że w nos nie wiało więcej niż 15 węzłów. Lubię, gdy sprawdzają się prognozy, co tutaj nie jest regułą.
George Sound jest na pewno mniej spektakularnym fiordem od Milford. Ale cisza i spokój wynagradzają pobyt tutaj. Popłynęliśmy na sam koniec fiordu, w pobliże Wodospadu Alicji. Rzuciliśmy kotwicę na 25 metrach i po chwili byliśmy w pontonie, by spenetrować brzegi zatoki. Przyświecał nam jeden cel – znaleźć małże na kolację i na przynętę do klatki na homary. Niska woda odsłoniła konary powalonych drzew i nie mieliśmy żadnych problemów ze znalezieniem naszej pierwszej fiordowej koloni małż. Zbiory okupiliśmy licznymi ukąszeniami muszek piaskowych. Są one strasznie dokuczliwe. Jest ich mniej niż na Grenlandii, ale tną strasznie. Nawet nasz najlepszy krem odstraszający owady nie daje sobie rady z tymi krwiopijcami. Świeże małże ugotowane w białym winie przyćmiły jednak niedogodności wynikające z przebywania w towarzystwie spragnionych krwi muszek.

Pogoda dopisała w Hani urodzinowy, poniedziałkowy poranek. Zawiodła tylko klatka na homary, która znowu świeciła pustką. A homary miały być ozdobą urodzinowej kolacji. Nie pozostało nic innego, jak sięgnąć po zamrażalkowe zapasy krewetek i małż świętego Jakuba. Pogodny dzień sprzyjał jednak próbom poznaniu terenu. Nie jest to łatwe w nowozelandzkich fiordach, gdyż podobnie jak w Patagonii, czy w Kanadyjskiej Kolumbii Brytyjskiej ląd jest niedostępny. Dziewiczość terenu można podziwiać z wody, natomiast brak jakichkolwiek ścieżek pieszych uniemożliwia zejście na ląd.
Zrobiliśmy desant w pobliżu Wodospadu Alicji. Na prawo od niego znaleźliśmy odsłonięty kawałek zbocza. Wdrapaliśmy się ile tylko można było, by móc z góry podziwiać widok na fiord. Mieliśmy nadzieję na dojście do Jeziora Alicji, z którego wypływa wodospad, ale ściana krzewów i drzew zatrzymała nas. Ponowiliśmy próbę wspinaczki przy samym wodospadzie, ale i tu musieliśmy się poddać. Strome, śliskie głazy wydawały się nie do przejścia.
Nie popsuło to jednak naszych humorów. Udało się nam znaleźć małą plażę na zrobienie urodzinowego pikniku. Towarzyszyły nam nienasycone muszki, które Michał próbował odstraszyć małym ogniskiem.
Wieczorem, poza morską kolacją z krewetkami i przegrzebkami – wszystko pod hasłem zainicjowanym już przy śniadaniu przez Misia „bal białych spodni” doszło do zrealizowania wymarzonego od dłuższego czasu deseru – czekoladowego moulllexe. Świeczki zostały zdmuchnięte wraz z życzeniem, deser pożarty ze smakiem i toasty z koniaku wypite w najlepszych intencjach!