Mariusz:

Żeglarz zna miejsce i czas rozpoczęcia rejsu, ale nie może być pewnym, gdzie i kiedy dopłynie. Ta sentencja jest szczególnie prawdziwa w naszym przypadku. Nie zdarzyło mi się do tej pory wyruszać w morze nie mając zaplanowanej szczegółowej trasy. Plany mogą ulegać modyfikacji, ale trzeba je mieć. 

Lecąc z Hanią do Kapsztadu nie przypuszczaliśmy, że rząd RPA będzie tak szybko i zdecydowanie reagował, by ograniczyć skutki pandemii korona-wirusa u siebie. Wprowadzenie całkowitego zamknięcia kraju, łącznie z zamknięciem wszelakiej działalności gospodarczej i wprowadzeniem wojska na ulice wymusiło na nas podjęcie natychmiastowej decyzji o wypłynięciu. Nie chcieliśmy zostać uwięzieni w pustej marinie, bez możliwości jej opuszczenia, z nadzieją, że tak drastyczne posunięcia władz nie doprowadzą do powstania napięć społecznych, których skutki trudno przewidzieć. 

Sami jesteśmy zaskoczeni tym, że tak sprawnie uporaliśmy się z uzupełnieniem zapasów, które zostały nam jeszcze po wyprawie na Antarktydę. Nie wszystko co chcieliśmy kupić udało nam się dostać z uwagi na szturm mieszkańców na sklepy spożywcze. Mimo tego czujemy się komfortowo z tym co mamy pod pokładem. Możemy być samowystarczalni przez pół roku. 

Początkowo mieliśmy dylemat, w którą stronę popłynąć. Kusił nas rejs w kierunku Australii. Od dawna planowaliśmy zrobić pętlę wokół tego najmniejszego z kontynentów świata. Ale Australia zamknęła swoje drzwi przed żeglarzami. Dochodzą do nas informacje o narastającej ksenofobii. Żeglarze wpisują się w schemat myślenia –  to ci obcy, których należy unikać, gdyż mogą być roznosicielami zarazy. 

Od ponad tygodnia jesteśmy w morzu. W międzyczasie dojrzeliśmy do decyzji, że powinniśmy płynąć do kraju. Będziemy żeglowali non-stop bez zatrzymywania się po drodze. Na lepsze czasy odkładamy odwiedzenie mijanych wysp. Nie wykluczamy przepływania w ich pobliżu, licząc na to, że nikt do nas nie będzie z tego powodu strzelał. Tak jak wspominała Hania, obraliśmy kurs na Wyspę Świętej Heleny, leżącą 1700 mil na północny zachód od Kapsztadu.

Pogodę na południowym Atlantyku kształtuje rozległy stacjonarny wyż. Wciska się on w afrykański kontynent wywołując wzdłuż jego brzegów stosunkowo silne wiatry. Pozwoliły one nam na szybką żeglugę przez pierwsze cztery dni. W miarę stabilny wiatr w początkowej fazie żeglugi pomógł nam w adaptacji do rytmu życia na morzu. Nie musieliśmy wykonywać w nocy czynności wymagających obecności naszej dwójki na pokładzie. Płynąc we dwoje podzieliliśmy się wachtami czterogodzinnymi tak, by zawsze jedno z nas czuwało nad bezpieczeństwem żeglugi. Mamy w ten sposób po 3 wachty w ciągu doby. Podczas wacht nocnych drugie z nas śpi solidnie przez 3,5 godziny, co jest naszym podstawowym odpoczynkiem. W trakcie pozostałych przerw w wachtowaniu łapiemy krótkie drzemki tak, by w sumie zaliczyć około 6 godzin snu na dobę. Mnie taka ilość snu w zupełności wystarcza, Haneczka potrzebuje jego nieco więcej. 

Poza koniecznością wymiany jednego z prostowników dających prąd ładowania akumulatorów, nie zaliczyliśmy dotąd żadnej awarii. Oby tak dalej. Czasu na leniuchowanie nie mamy jednak zbyt wiele. Lista prac serwisowych i porządkowych jest długa. Do tego dochodzi przygotowywanie posiłków i regularne przeglądanie zapasów. Haneczka dwoi się i troi, by nie marnować świeżych warzyw. Stąd na razie nasza dieta oparta jest przede wszystkim na warzywach i owocach. Musimy się nimi nacieszyć teraz, bo po Wielkanocy niewiele z nich będzie nadawało się do spożycia. Prawie codziennie na śniadanie gotujemy jajka w koszulkach na podkładzie z brokułów, zielonej fasolki lub szparagów. Na obiad jadamy sałatki, a jak gotujemy risotto, to z gruszką. Pysznie to wszystko wygląda i smakuje. Tak zamierzamy wytrzymać do Wielkanocy, kiedy na stole pojawi się w końcu mięsiwo. 

Na wysokości Namibii wiatr zaczął siadać. Doświadczyliśmy sporej zmienności zarówno siły, jak i jego kierunku. Wiatr zaczął wiać nam od rufy, przez co płynęliśmy na granicy łopotania żagli. Lekką zmianę kierunku wiatru do dziobu można ignorować, ale zmianę do rufy już nie, gdyż grozi to niekontrolowanym zwrotem. Stąd częste zmiany kursu, zwłaszcza w nocy, kiedy wiatr bywa mniej stabilny. Kilkakrotnie zmiany kierunku wiatru były na tyle znaczące, że wymuszały na nas wykonanie zwrotu przez rufę. Jest to jeden z tych manewrów, które wymaga naszej wspólnej obecności na pokładzie.

Od Wyspy Świętej Heleny dzieli nas już tylko 500 mil morskich. Powinniśmy przepływać w jej pobliżu w środę. Powoli myślimy o Wielkanocy, ale o tym napiszemy w kolejnym wpisie. Wczoraj, 04.04.2020 o 22:00 wpłynęliśmy na półkulę zachodnią.

Jest niedziela 5.kwietnia 2020 roku, godzina 12:00 UTC. Nasza pozycja: 23^o16,9’S, 01^o33,7’W. Płyniemy kursem 340^o, z wiatrem 10-12 węzłów i prędkością 6,5-7,0 węzła.