Mariusz:
Podczas naszego zaledwie dziesięciodniowego pobytu w południowej części Nowej Zelandii przeszły obok nas trzy sztormy, w tym jeden ciężki. My w tym czasie konsumowaliśmy naszą wyprawę do najdalszego zakątka Ziemi, upajając się niesamowitymi widokami, zdobytymi darami morza i płynami własnej produkcji. Zacząłem wątpić w to, czy ukończymy naszą wyprawę w Auckland, czyli zgodnie z planami. Z Milfordsound do Cieśniny Cooka mieliśmy dwa dni płynięcia. Na tyle zazwyczaj pozwalają układy pogodowe wokół Nowej Zelandii. Planowałem popłynąć więc do Nelson w Zatoce Tasmana albo do Picton w Malborough Sound. Uwielbiam wracać do wcześniej poznanych miejsc, ale to oznaczałoby logistyczne problemy dla załogi, która miała wykupione bilety powrotne z Auckland na 15 marca.
Neptun potrafi jednak pozytywnie zaskoczyć. Otworzył nam wyjątkowo duże okno na płynięcie bezpośrednio na północ. Tak korzystny układ okupiony był niebezpieczeństwem spotkania się ze schodzącym z tropików cyklonem Pam. Zassał wystarczająco dużo powietrza, zostawiając nam rzadko spotykane tutaj słabo wietrzne warunki. Postanowiłem zaryzykować i popłynąć na północ Wyspy Północnej, okrążyć Przylądek Reigna i od nietypowej strony, jak na powrót z Antarktydy, wpłynąć do Auckland. Mimo końca lata, układ pogodowy rozpieścił nas. Na słońce wyszły nagie torsy, a naszą kartę potraw wzbogaciło kilka złowionych tuńczyków.
Cyklon Pam przesuwał się powoli na południe, niszcząc po drodze wyspy południowego Vanuatu. Zwolnił na tyle swoje tempo, że pokusiłem się na postój w Russell Town i pokazanie mojej ekipie najstarszą osadę w Nowej Zelandii. Relaks nie mógł być zbyt długi, cała Nowa Zelandia trzęsła się ze strachu przed nadchodzącym cyklonem kategorii 5.
Moja ulubiona marina w centrum miasta gościła jachty biorące udział w Volvo Ocean Race. Start kolejnego etapu został opóźniony ze względu na nadchodzący cyklon. Nie mieliśmy się więc gdzie schować. Zadzwoniłem do stoczni Orams Marine, w której obie Katharsis upiększały się. Znalazło się tam dla nas miejsce. Zostaliśmy powitani tak, jak we własnym domu. Nawet Michele przyleciała z Sydney i spędziliśmy razem dwa miłe dni.
Cyklon Pam, który postawił całą Nową Zelandię na nogi, oddalił się na tyle od Auckland, że poza ulewnym deszczem nie dał się nam we znaki.
Niezwykły rejs zakończył się szczęśliwie dla nas 14 marca 2015. Takich wypraw nie zapomina się nigdy. Każdy etap był wyjątkowy. Przedbiegiem był bardzo sztormowy odcinek z Brisbane do Sydney. Pierwszy etap to podniecająca jazda pod pełnymi żaglami w zmiennych warunkach wyścigu Rolex Sydney – Hobart. Drugi to poznawanie Oceanu Południowego, jego groźnego, morskiego oblicza oraz niezwykle ciepłe przyjęcie na Macquarie Island. Trzeci to przygoda z niemal zamkniętym Morzem Rossa, brawurowe przebicie się przez barierę lodową na wejściu, dotarcie do najdalej na południe położonego żeglownego miejsca w trudnych warunkach sztormowych i bezpieczny odwrót. Czwarty to trudna podwiatrowa jazda w towarzystwie gór lodowych i sztormów w kierunku Nowej Zelandii. Piąty to wypoczynek w jednym z najciekawszych i rzadko odwiedzanych przez żeglarzy zakątków świata, jakim jest Wyspa Stewarta i Fiordland oraz spokojny i komfortowy powrót do cywilizacji.
W ciągu trzech miesięcy przepłynęliśmy 8470 mil morskich, zmagając się z ośmioma sztormami. Zasadnicza wyprawa to etap z Hobart do Bluff, od 17.01 do 26.02 o długości 5860 mil morskich. Mimo postojów przy Brunny Island, Macquarie Island i Franklin Island wykręciliśmy niesamowitą przeciętną dobową – 147 mil morskich. To sporo mniej niż nasz 260 milowy rekordowy dobowy przelot podczas regat Sydney – Hobart, ale uwzględniając ciężkie warunki, lód i mocno zrefowane żagle to z pewnością dobry wynik.
Cała ekipa wyjątkowo dobrze zniosła trudy rejsu. Zazwyczaj podczas długich i ciężkich wypraw dochodzi do przesileń, napięć czy nawet podziałów wśród załogi. Drobnych incydentów nie dało się uniknąć, ale nie były one na szczęście powodowane wzajemną, narastającą podczas rejsu niechęcią. System trzech wacht z wachtą czuwającą sprawdził się podczas regat. Cały czas dwie trzecie załogi była gotowa do działań przy manewrach. Organizacja czterech wacht z wachtą czuwającą w trakcie wyprawy dały możliwość godziwego wypoczynku. Gdy do tego dołożymy ciepło pod pokładem, wystarczającą ilość wody, by móc wskoczyć codziennie pod gorący prysznic, to ciężkie warunki panujące na pokładzie nie wpływały deprymująco na morale. Do tego wszystkiego Katharsis II dawała poczucie bezpieczeństwa, swoją solidną konstrukcją zarówno podczas sztormów, jak i akcji w lodach. Na dobry humor miał też wpływ kambuz, który tylko raz sięgnął po liofilizowaną żywność. Z powstających podczas rejsu potraw można by napisać całkiem ciekawą książkę kucharską. Hania obiecała Doktore, że w czasie przerwy popełni chociaż jeden kulinarny wpis.
Wszystkie etapy od Brisbane do Auckland zaliczyli: Tomek Grala – pierwszy oficer, mechanik znający Katharsis II na wylot i najbardziej doświadczony żeglarz w całej ekipie, Hania Leniec – drugi oficer, moje największe wsparcie, w tym logistyczne, bosmańskie, blogowe i kulinarne oraz Wojtek Małecki – wachta Tomka, twardziel od ciężkich zadań, a przy tym romantyk. Od Sydney płynęli z nami: Michał Barasiński – trzeci oficer, spowiednik i dobry przyjaciel (musiał opuścić nas w Bluff), Adam Żuchelkowski – wachta Hani na regatach, IV oficer podczas wyprawy, siła spokoju, pogody ducha i doświadczenia żeglarskiego, Mariusz Magoń –wachta Hani, doktor wyprawy, potrafiący rozładować każdą sytuację ciętą ripostą, Robert Kibart – wachta Michała, operator filmowy i filozof. W Hobart dołączyła do nas Ania Gruszka – wachta Adama, królowa z Selmy zawsze ze śrubokrętem w ręku. Na etapie regatowym wzmocnili nas: Maćka Żuchelkowska – wachta Tomka, najlepszy kompan jakiego można sobie wymarzyć podczas rejsu i Irek kamiński – wachta Michała, niesamowicie pozytywnie zakręcony (korba) regatowiec. W takim to towarzystwie przyszło nam spędzić ostatnie 3 miesiące na pokładzie Katharsis II.
Teraz przed nami chwila przerwy potrzebna na doprowadzenie jachtu do doskonałej formy. Opuścimy Nową Zelandię na początku czerwca. Dokąd nas poniosą wiatry? Kto będzie chciał z nami popływać? Tego jeszcze nie wiemy.
-
- stado delfinów towarzyszy nam na Morzu Tasmana
-
- podglądanie z dziobu delfinów
-
- Wojtek oprawia jednego ze złowionych tuńczyków
-
- zachód słońca na Morzu Tasmana 11.03.2015
-
- Doktore i Ania przy kolacji w kokpicie
-
- Żuchel z Zefirem na wachcie
-
- brzegi Bay of Island
-
- wpływamy do Bay of Island
-
- wita nas skałą przy północnym wejściu do zatoki
-
- Mariusz w muzeum w Russell
-
- Katharsis II na kotwicy w Bay of Island
-
- załoga Katharsis na piwku w Russell
-
- wakacje w Russell
-
- Żuchel z Zefirem na wachcie w drodze do Auckland
-
- po raz kolejny Katharsis opuszcza Bay of Island
-
- Auckland na horyzoncie
-
- czas zacumować w Auckland
-
- centrum Auckland widziane z wody
-
- czas na bąbelki
-
- Zefir kręci
-
- pamiątkowe zdjęcie na koniec rejsu
-
- jachy biorące udział w Volvo Ocean Race
-
- Hanuś z Wojtkiem przymierzają się do jachtu Volvo Ocean Race
-
- Hanuś i jachty Volvo Ocean Race
-
- Michele przyjechała do nas z wizytą z Sydney
-
- Viaduct Marina i wieża telewizyjna w Auckland
-
- Wojtek, Michele, Mariusz i Adam na tle jachtów Volvo Ocean Race
Cześć 🙂 Swietny wpis, naprawdę 🙂 Zaluje teraz tylko tego, ze tak pozno odkrylem Twojego bloga i Twoj talent do pisania 🙂 A ten posiadasz naprawdę ogromny, jestem pod wrazeniem. Zaslugujesz na to jak malo kto, Twoje teksty maja gleboki, wyczuwalny od pierwszych slow, nigdzie indziej niepowtarzalny klimat, który naprawdę przyciaga 🙂 Powodzenia w karierze, pozdrawiam 🙂
Pozdrawiam całą załogę i dziękuję za ugoszczenie Łosi Morskich. Konrad Krzewicki ojciec Ani Krzewickiej-Łoś z Lady Twin.
Hejo 🙂 Sledzę Twojego bloga od dluzszego już czasu, jednak dopiero teraz postanowilem udzielac się również w komentarzach :p Muszę Ci szczerze przyznac, ze naprawdę masz wielki talent, a może to już nie talent, tylko forma daru? :)Mam nadzieje, ze nie zamierzasz niedlugo konczyc swojej przygody z pisaniem? Pytam, bo robisz to naprawdę swietnie i byłaby to wielka strata 😛
Dla tego zachodu słońca byłabym gotowa zrobić naprawdę wiele! Ha, nawet może bym pokonała mój lęk przed wodą, plywaniem i wszystkim innym, co z wodą powiazane. Zazdroszczę przeżyc, widokow, zazdroszcze tego, że jesteście w stanie spełniać swoje marzenia, realizować wyznaczone cele i przeć przed siebie 🙂
Sztormy, no właśnie… to jest coś, co każe mi się trzymać z daleka od wody i wszelakich morskich wycieczek. To znaczy nie tylko sztormy, ale wszelkie zmiany pogody, które wydają mi się być niebezpieczne. Dlatego boję się wody, chociaż czasami żałuję, że mam taki lęk, bo zdjęcia które wrzucacie są naprawdę przekonujące. Ale jednak chyba się nie zdołam przełamać…
Ten rejs to i 3 miesiące naszego życia. To 21 wpisów na blogu, 831 komentarzy, 4442 polubienia i 461 udostępnienia (tylko wg facebooka Taty, Dagmary i mojego). To nieskończone ilości rozmów, gratulacji, życzeń powodzenia i wyrazów uznania. To zaczepianie na uczelni, na ulicy, na egzaminach, na magisterce, na kawie i w domu. To telefony od Babć i rodziny, że wpis już jest i natychmiast trzeba czytać. To dwa występy w telewizji, ileś artykułów (Mama wszystko archiwizowała), 1 wywiad, którego udzielałam, newsweek, onet, radio pik, tvn meteo i tvn 24. To też dwie lekcje prowadzone w szkołach o tym, czego dokonaliście. To miliony odświeżeń trackera. I dużo więcej, a to tylko to, o czym mi wiadomo.
Jestem cholernie dumna i wzruszona, dziękuję Wam bardzo za taką przygodę i naszego życia. To była ogromna przygoda tam na wodzie i tu na lądzie; dobrze że świat jest pełen wariatów. Dokonaliście czegoś niebywałego. Czegoś co zmieniło tak wiele.
Gratuluję dzielna załogo Katharsis 2, jesteście przewielcy!
Wasza Żeglara
gratuluję szczęśliwie zakończonego powrotu do przystani 🙂 No, coś się kończy, coś zaczyna – dziękujemy za te wszystkie posty z Waszych wypraw, za zdjęcia, relacje, emocje. Mam nadzieję, że jednak nie będziemy musieli czekać aż do czerwca na nowe posty. Opowiedzcie nam jeszcze coś 🙂 Pozdrowionka 🙂
Serdeczne gratulacje z okazji szczęśliwego zakończenia rejsu. Nie znam innego polskiego jachtu, innego polskiego Kapitana, innej polskiej Załogi …. która by w takim stylu, dokonała tak wiele!!!
To co zrobiliście w ostatnich latach – jest mega inspirujące! Dla mnie. 🙂
A to co zrobiliście w tym roku, to kropka nad “i”. I nic dodać!!!
Dzięki wielkie za dobrą energię, której wiele od Was zaczerpnąłem. No i raz jeszcze za inspirację … co jest dla mnie największą wartością. 🙂
Pozdrawiam,
Robert
narobiliście mi mętliku w głowie tymi Waszymi przygodami…. chyba czas spakować swój worek i oddać cumy…
Trzy miesiące brzmią bezpłciowo – ot, taki kwartał ;). Ale tylko dla tych, którzy Was nie czytali, bądź mierzą swój czas na ziemi zgoła odmiennymi, niż Wasze, zdarzeniami. Ze swojej skromnej strony gratuluję Kapitanowi, ale i załodze. To z pewnością giga sprawdzian – przeżyć ze sobą tyle czasu na tak ograniczonej powierzchni :). Wszak nie chodzi o to, by wypłynać, ale szcześliwie wrócić do domu – czymkolwiek dla każdego z nas jest to miejsce :). Bardzo dziękuję za kwanty radości, jakiej dostarczaliście, pisząc o Waszych kolejnych milach morskich zostawianych za Katharsis II.
Piękne te trzy miesiące rejsu. Marzenie. Pozazdrościć tylko. Ale żeby znaleźć taki urlop trzeba by zupełnie zmienić swoje życie.
Gdyby można mieć teraz te dwadzieścia pięć lat mniej…..
Z niecierpliwością będziemy czekać na dalsze wyprawy.
Nieustanne zaproszenia do nas czy jakiejkolwiek sposobności spotkania w realu.
Pozdrowienia dla wszystkich
Jak w Shreku , weżcie mnie , weżcie mnie . No ale to dla mnie za wysokie progi … finansowe. Życie. A czy można zrobić fotkę z zakończenia rejsu wszystkim skrytoczytaczom i tym którzy się ujawnili , bo pewnie trochę ich jest. Fajnie się z Wami żeglowało więc zapisuję się na kolejne rejsy , a jeśli zawitacie do Gdańska zapraszam na kawę a Hanię na shopping obuwniczy ( APiA ) . Pozdrawiam , Krzychu.
Droga załogo KatharsisII. Jesli mielibyście ochotę porozmawiać w ojczystym języku w Auckland to chętnie bysmy Was spotkali i posłuchali morskich opowiesci. Moze i my cos poopowiadamy z naszej dwuletniej przygody na oceanach:) Stoimy w Half Moon Marina przy pomoście H,ale jestesmy też mobilni. Adres mailowy podaję w załączniku. Pozdrawiamy, Ania i Darek sy Lady Twin
Koniec rejsu, jest poczatkiem nastepnego, gratulacje! Gdybyscie szukali kogos do zalogi, moj adres mailowy znacie… .