W Louisbourgu próbowano nas namówić na przedłużenie naszego pobytu co najmniej do poniedziałku. A to dlatego, że w niedzielę wypadało narodowe święto Kanady – Canada Day i cały kraj opanowuje wówczas atmosfera zabawy i biesiadowania. Ludzie w Nowej Szkocji są niezwykle sympatyczni i pogodnie nastawieni. Bardzo życzliwie nas wszędzie witali. Odczuliśmy to już w Halifaxie, a w małym Louisbourgu tylko się to potwierdziło. Zostaliśmy zaproszeniu do wspólnych obchodów Canada Day. Zaplanowano tu różne atrakcje – grillowanie, festiwal truskawek, bingo, a wieczorem koncert ponobno najlepszego w całej Nowej Szkocji muzyka country. Wszystko to brzmiało bardzo zachęcająco, jednak Mariusz nie chciał zwlekać z wypłynięciem, ze względu na ryzyko pogorszenia się pogody. Gdyby nie problemy z silnikiem moglibyśmy z pewnością pozwolić sobie na spędzenie niedzieli w Nowej Szkocji, a poniedziałku na francuskim St.Pierre. Jednak rozsądek podpowiadał, że trzeba wykorzystać wiatr i pożeglować już w sobotę do St. John’s zostawiając sobie odpowiedni margines bezpieczeństwa czasowego. Sobotni ranek przyniósł nieprawdopodobnie gęstą mgłę. Krajobraz zmienił się, jakgdyby ktoś nas w ciągu nocy przeniósł w inne miejsce, do Krainy Białych Smug. Mieliśmy nadzieję, że gęste obłoki podniosą się w ciągu dnia i poprawi się widoczność. Jednak kłęby białej jak mleko mgły na dobre usadowiły sie w zatoce i ani myślały powędrować w górę. O 1500 podnieśliśmy kotwicę i wytężając wzrok wypłynęliśmy z zatoki rozsyłając głośny sygnał mgłowy z naszego megafonu zawieszonego na maszcie.
Mgle na szczęście nie towarzyszła cisza, tylko umiarkowany wiatr, pozwalający nam pożeglować po kursie z prędkością około 9 węzłów. Dopiero w nocy przycichł i odkręcił zmuszając nas do oddalenia się od wytyczonego kursu głębiej w ocean. Na mojej wachcie, czyli świtówce (0400-0800) znowu się rozwiało i mogliśmy odłożyć się na właściwy kurs. W ciągu dnia wiatr był stabilny, dopiero po północy, czyli podczas Michała i Magdy wachty ucichł, by nabrać prędkości po wschodzie słońca. Wraz ze świtem zeszła bardzo gęsta mgła, ale przypłynęły także delfiny. Dzięki tym cudnym stworzeniom wachta minęła mi bardzo szybko. Przez ponad godzinę buszowały przy burtach Katharsis. Mgły towarzyszyły nam przez cały rejs. A wraz z nimi dźwięk syreny. W poniedziałek nasz megafon miał już chyba dość i pękł uchwyt. Mariusz wciągnął Misia na maszt, który przymocował megafon taśmą. Patent wytrzymał do St. John‘s, ale będzie się tym trzeba zająć, gdyż na północy na pewno jeszcze nie raz wpłyniemy w mgły.
Wiatry sprzyjały nam do samego końca. Przy Półwyspie Avalon, gdzie skrywa się St. John’s Neptun sprawił nam miły prezent i powiało do 30 węzłów. Mogliśmy na koniec rejsu jeszcze poszarżować na żaglach i z impetem dopłynął do przesmyku The Narrow prowadzącego do portu, nad brzegiem którego rozciąga się St.John’s, stolica Nowej Fundlandii i nasz cel. Przez cały rejs nie padało, a mokrzy byliśmy jedynie od gęstej mgły. Tuż przed wejściem do portu zażartowałam do Misia, że mógłby wieczorem lub w nocy spaść ulewny deszcz, żeby spłukać sól morską z pokładu ułatwiając nam zadanie mycia łódki. Władca mórz bardzo nam w tym rejsie sprzyjał i wspierał, jakby wiedział o naszym szwankującym silniku. Mogliśmy liczyć tylko na pomyślne wiatry i takie właśnie mieliśmy. A gdy bezpiecznie zacumowaliśmy łódkę przy miejskim nabrzeżu i po wstępnym klarze zasiedliśmy do kolacji lunął ulewny deszcz. Neptun znowu zrobił ukłon w naszą stronę. Mam nadzieję, że w dalszej podróży też będzie naszym sprzymierzeńcem.